Pensja to prawie zawsze najważniejsze kryterium, które decyduje o przyjęciu propozycji nowej pracy. Jednak nie zawsze pracownik zdaje sobie sprawę z kosztów, jakie musi ostatecznie ponieść pracodawca, w związku z jego zatrudnieniem. Te nie należą do najmniejszych. Wszystko zależy od formy zatrudnienia, a lista zobowiązań pracodawcy wobec państwa jest długa.
W tym roku mieliśmy do czynienia z podwójnym wzrostem najniższego wynagrodzenia w Polsce. Na początku roku wzrosło do 4242 zł brutto , a w lipcu wynosiło już 4300 zł brutto. To jednak zawsze przekłada się nie tylko na wyższe pensje pracownika, ale też coraz większe opłaty na rzecz państwa ze strony pracodawcy. Każda z odprowadzanych składek jest procentową wartością pensji pracownika. Pracodawca musi pamiętać o odprowadzaniu następujących składek na:
- ubezpieczenie emerytalne (9,76 proc. wynagrodzenia),
- ubezpieczenie rentowe (6,5 proc. wynagrodzenia),
- ubezpieczenie wypadkowe (od 0,67 do 3,33 proc. wynagrodzenia),
- Fundusz Pracy (2,45 proc. wynagrodzenia),
- Fundusz Gwarantowany Świadczeń Pracowniczych (0,1 proc. wynagrodzenia).
Do innych kosztów zaliczanych na poczet pracodawcy należą m.in. badania lekarskie (wstępne, okresowe i kontrolne). Ponadto w miejscu pracy musi być przeprowadzane szkolenie z zakresu BHP. Pracodawca opłaca też zwolnienie chorobowe (pierwsze 33 dni nieobecności spowodowanej chorobą lub 14 dni w przypadku osób powyżej 50 r.ż.), płatny urlop wypoczynkowy, pracę w godzinach nadliczbowych, niewykonaną pracę spowodowaną przestojem, który leży po stronie pracodawcy.
Umowa zlecenie a opłaty
Jeśli umowa zlecenie to jedyne źródło utrzymania pracownika to wówczas pracodawca opłaca:
- wynagrodzenie brutto,
- składki ZUS: na ubezpieczenie społeczne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowany Świadczeń Pracowniczych
Najważniejsze powody, dla których pracodawca może zapłacić mniej za pracownika to wiek osoby zatrudnionej i ilość źródeł zatrudnienia.
Jeśli pracownik zatrudniony jest także w innej firmie i wypłacane jest mu wynagrodzenie równe co najmniej minimalnej krajowej, to wówczas koszt za pracownika jest równy wynagrodzeniu brutto. Podobna sytuacja ma miejsce, gdy zatrudnionym jest student przed ukończeniem 26. roku życia.
W przypadku umowy o pracę zatrudniający musi pamiętać, że koszt pracownika jest zależny od wynagrodzenia brutto na umowie. W skład kosztów takiego zatrudnienia wchodzi:
- wynagrodzenie brutto pracownika,
- składki ZUS,
- wpłaty do PPK.
Składka na PPK oraz emerytalna jest podzielona po połowie między pracownika, a pracodawcę. Z kolei w przypadku rentowej, pracodawca zapłaci 77 proc., a pracownik 23 proc. Obowiązkowe opłaty składki wypadkowej, na Fundusz Pracy i FGŚP leżą tylko po stronie pracodawcy..
Według wyliczeń Interii w przypadku najniższej krajowej (4300 zł) oraz statusu studenta do 26 r.ż. jednym kosztem poniesionym przez pracodawcę jest wynagrodzenie brutto. Natomiast jeśli powyższe warunki ulegną wyłączeniu to pracodawca dodatkowo musi opłacić składki ZUS:
- 419,68 zł (składka emerytalna),
- 279,50 zł (składka rentowa),
- 71,81 zł (składka wypadkowa),
- 105,35 zł (składka na FP),
- 4,30 zł (składka na FGŚP).
Koszty pracodawcy po ich zsumowaniu zwiększają się aż do 5 180,64 zł. Po odliczeniu podatku pracownik "na rękę" otrzyma zaledwie 3 261,53 zł.
