W płycie winylowej jest urok i magia NASZ WYWIAD

Streaming wywrócił słuchanie muzyki do góry nogami. Serwisy internetowe zdominowały rynek na początku XXI wieku. Ich absolutna przewaga to ostatnie 5 lat, gdyż streaming obecnie odpowiada za 80 proc. sprzedaży muzyki. Nakłady nośników fizycznych drastycznie spadły. Już wydawało się, że płyty winylowe umarły śmiercią naturalną, jednak około 10. lat temu powróciły do łask. Ich sprzedaż, oraz CD w mniejszym stopniu, rośnie z roku na rok. Stały się czymś więcej niż tylko nośnikiem muzyki. Zdaniem swoich miłośników oferują unikalne brzmienie. Ważny jest aspekt kolekcjonerski – pliki w telefonie nie zastąpią posiadania fizycznej kopii płyty. Słuchanie muzyki z płyt winylowych stało się swego rodzaju rytuałem. Do łask powróciły stare, zamknięte już tłocznie płyt i oferta nowych tytułów systematycznie się powiększa. To zaledwie jedna odsłona tego rynku. Kolekcjonerzy winyli poszukują bowiem starszych, najlepiej pierwszych wydań z epoki. To właśnie dla nich funkcjonuje najstarszy sklep muzyczny w Bydgoszczy Nora Music. Spotkaliśmy się z Jarosławem Nawrockim, pasjonatem muzyki, który go prowadzi. 

Początkowo chciałem zapytać, czy ten sklep powstał z pasji, czy z wyczucia rynku, ale widzę, że to pytanie zbędne.

Mam nadzieję, że każdy wchodzący do Nory wyczuwa, że jest tu fajny klimat i atmosfera. Bardzo często, będę tu nieskromny, ludzie mówią, że czują, że to jest sklep prowadzony przez pasjonata. Już wspomniałem, że chodziłem do tej pierwszej Nory, żeby popatrzeć sobie na płyty. Czasami może tylko dotknąć, bo mnie nie było na nie stać. W tamtych czasach co niedzielę na osiedlu Bartodzieje w Bartoszu odbywały się giełdy. Tam było nieco taniej.

Pamiętam to, bo z Torunia przyjeżdżaliśmy na te giełdy.

Tam trochę się zajmowałem płytami i sprzętem. Jak tę giełdę zamknięto i Nora też zniknęła w latach osiemdziesiątych, to wszystko się w zasadzie w Bydgoszczy skończyło. Życie zaczęło pisać swoje scenariusze. Założyłem rodzinę i żeby ją utrzymać, musiałem robić różne rzeczy. Zawsze gdzieś tam z tyłu głowy miałem muzykę i te winyle. Widocznie musiał przyjść odpowiedni moment. Gdy przyszedł, to na najlepszy biznes i tak się spóźniłem. Gdybym to otworzył pięć albo dziesięć lat wcześniej, to miałbym większy zysk. Miałem taki moment, że pracowałem nawet na trzech etatach i ta kupka, że tak powiem, rosła i rosła. Jak został tylko jeden etat, to ta kupka zaczęła maleć. Pomyślałem, że nie po to robiłem na trzech etatach, żeby teraz to skonsumować. Wtedy się narodził pomysł sklepu z płytami.

Od początku Nora Music była tutaj na Długiej?

Nie, zaczynałem na Dworcowej. Pierwsza idea była taka, żeby otworzyć dwupoziomowy sklepik połączony z Vinyl Cafe, żeby można było wypić dobrą kawę i raz na miesiąc na przykład skrzykiwać pasjonatów i kolekcjonerów, żeby się powymieniać swoimi doświadczeniami, posłuchać muzyki. Akurat z tym były kłopoty, bo nie było odpowiedniego lokalu. Przez parę miesięcy na Dworcowej miałem taki mały sklepik. Miał dwa małe poziomy. Otworzyłem  to ze znajomym, który się pasjonował gramofonami. On na dole serwisował gramofony, a ja miałem swoje płyty na podwyższeniu. Na Długiej jestem od 5-6 lat. Ta stara Nora była na Gdańskiej w takim bardzo małym pomieszczeniu, do którego schodziło się po schodkach. Było nawet niby pomieszczenie odsłuchowe, ale tam nigdy nie trafiłem. Może dlatego, że nigdy nie kupiłem płyt, bo nie było mnie na to stać.

Skoro już jesteśmy przy cenach. W latach 80. płyta potrafiła kosztować przeciętną pensję. Jak jest teraz?

Jakie są teraz ceny? Nie mówię o tych super rzadkich wydaniach, bo potrafią kosztować bardzo dużo pieniędzy. U mnie płyty winylowe zaczynają się od 15 zł w górę. Z czego wynika ta cena? To są płyty, które miały bardzo duży nakład i nie są za bardzo poszukiwane dzisiaj. Czyli na przykład muzyka poważna, jakaś muzyka organowa, muzyka gitarowa, opera. Albo muzyka taneczna, czyli tanga, walce, rumby, samby i tak dalej. Czy jakiś folk, pop, ale mniej znany, mniej popularny, czy nawet country. Po drugiej jakby stronie są płyty, które kosztują kilkudziesięciokrotnie więcej. Mam tu płytę Milesa Davisa pierwsze wydanie z 1965 roku. Ma 60 lat. Jest w idealnym stanie i nie ma żadnych skaz. Ta płyta kosztuje 500 zł. Mam pierwsze wydanie "Ściany" Pink Floydów, które też kosztuje kilka stówek, ale się dosyć szybko sprzedaje.

Ma pan też kasety. Jaki jest na nie popyt?

Zaskoczyło mnie to bardzo, że 90 procent klientów, którzy kupują kasety magnetofonowe, to są bardzo młodzi ludzie. Mają swoje walkmany. Ostatnio gościłem tutaj młodego człowieka, który przyszedł poradzić się, jakiego walkmana kupić. Powiedziałem mu, że w miarę dobry walkman to tak tysiąc, półtora i w górę kosztuje. Są jakieś walkmany plastikowe, ale to takie zabawki. To jest pocieszające, że młodzi ludzie wiedzą, czego szukają i czego chcą. Szukają klasyków, bo na kasecie magnetofonowej tylko może być klasyk. Nie ma nic nowego. To jest fajne, że młodzi nie zamykają się tylko w streamingu. Może ja za bardzo siedzę tylko w tym małym sklepie i nie wiem, co się dzieje, ale mam takie wrażenie, że jednak się bardziej otwierają.

Na ścianach widzę płyty i plakaty podpisane przez artystów.

Ta, to jest taka nasza mała ekspozycja autografów. Mała, bo to jest mały sklepik, więc to cyklicznie zmieniamy. Takich gadżetów, że tak powiem, z autografami wykonawców są tysiące. Właścicielem jest grupa AutografExpo. Mamy wystawione naciągi perkusyjne, pałeczki, gitary z autografami i oczywiście płyty. Ta muzyka w każdym z nas jest obecna. Przy okazji musze wspomnieć o naszym przyjacielu Jarku Pijarowskim, który nas wspiera, podsyła niesamowite pomysły i pomaga rozwijać tę przestrzeń z pasją. To bydgoski twórca teatralny, założyciel Teatru Tworzenia i muzyk, bez którego energii wiele z tych rzeczy by się po prostu nie wydarzyło.

Kolekcjonuje pan również płyty. Jaki jest najcenniejszy unikat w pana zbiorach?

Płyt mam wiele, ale chciałbym wyróżnić te z muzyką do filmów serii Star Wars. Jedna jest szczególnie cenna "Star Wars: The Force Awakens", bo po pierwsze dostałem ją od mojej żony, a po drugie to bardzo ciekawa edycja. To jest winyl z hologramem. Gdy płyta się kręci na talerzu gramofonu i skierujemy na nią odpowiednio światło, to nad nią unosi się Sokół Milenium. Szczerze mówiąc mam ją jeszcze zapieczętowaną.

Dziękuję za rozmowę!